ფიზიოლოგიური რეგულაციური მედიცინა
ფიზიოლოგიური რეგულაციური მედიცინის კონცეფცია ისტორიულ კონტექსტში შეიძლება მივიჩნიოთ აღმოჩენად და ჯანდაცვის თეორიის და პრაქტიკის განვითარების თანამედროვე ეტაპად. ქვემოთ მოყვანილ სურათზე ილუსტრირებულია აღნიშნული კონცეფციის განვითარების ისტორიული ასპექტები.
ფიზიოლოგიური რეგულაციური მედიცინა (ფრმ) არის ულტრათანამედროვე მიმართულება, რომელიც ჩამოყალიბდა – ჰომეოპათიის, ჰომოტოქსიკოლოგიის, მოლეკულური და მიკრო- ბიოლოგიის, იმუნოლოგიის, ფიზიოლოგიის, ბიოქიმიის და კვანტური ფიზიკის მიჯნაზე. დაავადებების განვითარების მიზეზების და მკურნალობის სფეროში მრავალმა ახალმა მეცნიერულმა აღმოჩენამ, მათი მნიშვნელობის გააზრებამ და შეფასებამ, ფიზიოლოგიური რეგულაციური მედიცინის განვითარებას და შესაბამისი პრეპარატების შექმნას დაუდო საფუძველი. ამ მიმართულებით ძალზედ მნიშვნელოვანი იყო:
1. ორგანული ბიომოლეკულური სუბსტანციების ჰომოლოგიურობის მექანიზმის აღმოჩენა (ამ აღმოჩენისათვის ამერიკელ მეცნიერს გ. ბლობელს 1999 წელს მედიცინის და ფიზიოლოგიის სფეროში ნობელის პრემია მიენიჭა) და გერმანელი მკვლევარის, კ. ტოირერის მიერ უჯრედის ციტოპლაზმისაგან ორგანოპრეპარატების მომზადების ტექნოლოგიის შემუშავება;
2. ფეტალური ქსოვილების ღეროვანი და იუვენილური უჯრედების შესწავლა და დაავადების თერაპიაში მათი გამოყენების შედეგები;
3. ინფორმაციული-ბიოენერგეტიკული ფაქტორების მნიშვნელობის შეფასება ორგანიზმში მიმდინარე პათოლოგიური პროცესების წარმოშობასა და მიმდინარეობაზე;
4. ნივთიერებების ზღვრულად დაბალი კონცენტრაციების (ათეული და ასეული განზავებების) ზემოქმედების მექანიზმის შესწავლა, მოლეკულურ უჯრედულ დონეზე მიმდინარე პროცესებზე. მიჩნეულია, რომ პოტენცირებულ პრეპარატებში სუბსტანციების კოცენტრაცია მხოლოდ მინიმალურად აუცილებელ „მარეგულირებელ სიმძლავრემდე“ დაიყვანება, ამ პროცესის დასაწყებად საკმარისია ერთი, ეგრეთ წოდებული, „დისრითმული უჯრედის“ (ტერმინი შემოღებულია ფიზიოლოგიური რეგულაციური მედიცინაში მომუშავე მეცნიერების მიერ) არსებობა, რომელიც უჯრედულ მოლეკულურ დონეზე ბიოლოგიური მექანიზმების „ჯაჭვურ“ რეაქციას იწვევს;
5. დაავადების განვითარების და მკურნალობის პროცესში ენდო და ეგზოტოქსინების ხარისხის მნიშვნელობა; ერთიანი სამეცნიერო-პრაქტიკული კონცეფციის – ჰომოტოქსიკოლოგიის შექმნა; დეტოქსიკაციის და ორგანიზმიდან ტოქსინების გამოყოფის, როგორც გამოჯანმრთელების საბაზისო სტრატეგიის აუცილებლობის გაცნობიერება (ჰანს რეკევეგის და როი მარტინის შრომები);
6. მიკროიმუნომოდულაციური პოტენცირებული პრეპარატების მოქმედების მექანიზმის და მათი მიღების ტექნოლოგიის შემუშავება. აღნიშნული მიმართულების შექმნის ისტორია თარიღდება 1994 წლით, როდესაც იტალიელმა მეცნიერებმა, ევროპის სხვა ქვეყნების სპეციალისტებთან ერთად (ჰომოტოქსიკოლოგებთან, ფარმაკოლოგებთან, იმუნოლოგებთან და სხვა სპეციალობის მეცნიერებთან და აკადემიური მედიცინის წარმომადგენლებთან) გააერთიანეს საკუთარი და მსოფლიოს გამოცდილება ბიორეგულაციურ თერაპიაში და შეიმუშავეს ახალი კონცეფცია და პრეპარატები. მათი მიზანი იყო ბიოლოგიურ და ტრადიციულ მედიცინაში ინოვაციური მიდგომის შემუშავება.
მკურნალობის კონცეფცია
მკურნალობის კონცეფციის შექმნის ძირითადი საფუძველი გახდა ცნობილი ჰოლანდიელი მკვლევარის როი მარტინის მიდგომა, რომელიც ადამიანის ორგანიზმის შინაგან ჰომეოსტაზს განიხილავს როგორც გაწონასწორებულ, მაკონტროლებელ ღია სისტემას. მისი აზრით მითითებული წონასწორობის ცვლილების ძირითადი მიზეზი სტრესორებია – ბიოლოგიური ტოქსინები, ეგზოგენური (გარემოს დაბინძურების პროდუქტები, უხარისხო საკვები და წყალი, საკვებში საღებავები, დანამატები, კონსერვანტები, სინთეზური სამკურნალო პრეპარატები და ა.შ.) და ენდოგენური წარმოშობის შლაკები (უჯრედის ფიზიოლოგიური და პათოლოგიური მეტაბოლიზმის შუალედური და საბოლოო პროდუქტები). ენდოგენური და ეგზოგენური სტრესორები, როგორც დაავადების წარმოშობის უმნიშვნელოვანესი მიზეზები და მათი გამოყოფის (დრენაჟის) მნიშვნელობა დაავადების მიმდინარეობაზე ილუსტრირებულია ქვემოთ წარმოდგენილ სქემაზე. ჰომეოსტაზის ცვლილებები ორგანიზმის მიერ სხვადასხვა რეაქციით ვლინდება, რასაც გააჩნია როგორც კეთილსაიმედო (გამოჯანმრთელება), ისე არაკეთილსაიმედო (პათოლოგიური პროცესი) გამოსავალი. ორივე შედეგი ორგანიზმის ადაპტოგენური შესაძლებლობების გამოვლინებაა. პათოლოგიური პროცესის შემთხვევაში ადაპტაცია, ერთი მხრივ, შემაერთებელი ქსოვილის მატრიქსსა და ფუნქციურ უჯრედებში სტრესორების დაგროვებას იწვევს, მეორე მხრივ ბიომოლეკულების სინთეზის შეცვლას და ორგანიზმის ფიზიოლოგიური ჰომეოსტაზის აღდგენა-დაქვეითებას.
კონცეფციის საფუძველია ადამიანის ორგანიზმის ეკოსისტემა, რომელსაც ფსიქო-ნეირო-ენდოკრინულ-იმუნური (ფნეი) ღერძი არეგულირებს. წარმატებული მკურნალობის აუცილებელი პირობაა ორგანიზმის დეტოქსიკაცია (ჰუმორულ, მატრიქსულ და უჯრედულ დონეზე), დარღვეული რეგულაციური მექანიზმების კორექცია, ბიოლოგიური პროცესების მეტაბოლური ხელშეწყობა. მკურნალობის სტრატეგიას უზრუნველყოფს ფიზიოლოგიური რეგულაციური მედიცინის პრეპარატები, რომლებიც ჰომეოპათიური მეთოდის და აკადემიური მედიცინის სინთეზს წარმოადგენს.
იხილეთ აგრეთვე
